👉 บรรทัด 5 เส้น (Music Staff)

บรรทัด 5 ประกอบด้วยเส้นตรง (lines) จำนวน 5 เส้นลากขนานกันไปในแนวนอน มีช่องว่าง (spaces) ระหว่างเส้นจำนวน 4 ช่องที่มีระยะห่างเท่ากันโดยตลอด  บรรทัด 5 เส้นมีไว้สำหรับบันทึกตัวโน้ต  ตัวหยุดและสัญลักษณ์อื่น ๆ ทางดนตรี  เส้นและช่องของบรรทัด 5 เส้นเรียกโดยเรียงลำดับจากล่างขึ้นบนดังนี้ บรรทัด 5 เส้น 1 ชุด ตรงกับภาษาอังกฤษว่า Staff (เอกพจน์)  บรรทัด 5 เส้นที่มีมากกว่า 1 ชุดเรียงต่อกันจะเรียกว่า Staves(พหูพจน์) โดยปกติจะเชื่อมต่อกันด้วยวงเล็บแบบ brace หรือวงเล็บแบบ bracket และเส้นกั้นห้อง(barlines)                      ตัวอย่าง Staves ที่เชื่อมต่อด้วยเส้นกั้นห้อง             ตัวอย่าง Staves ที่เชื่อมต่อด้วยวงเล็บแบบ Brace           ตัวอย่าง Staves ที่เชื่อมต่อด้วยวงเล็บแบบ Bracket

 👉 ลิ่มนิ้วคีย์บอร์ดสีขาว (Keyboard White Keys)

ลิ่มนิ้วเปียโนประกอบด้วยลิ่มนิ้วสีขาวและลิ่มนิ้วสีดำเรียงต่อกันไป โดยทั่วไปจะใช้คำว่า “คีย์” แทนคำว่า “ลิ่มนิ้ว” คีย์สีขาวทำหน้าที่ในตำแหน่งระดับเสียงดนตรีตั้งแต่ A ไปจนถึง G 

คีย์สีดำโดยทั่วไปจะเรียกในภาพรวมว่า”คีย์เสียงชาร์ปและเสียงแฟล็ต” คีย์สีดำจะถูกจัดออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มแรกมีจำนวน 2 คีย์วางเรียงต่อกัน กลุ่มที่สองมีจำนวน 3 คีย์วางเรียงต่อกัน

ทำในลักษณะเดียวกันนี้จนถึงระดับเสียงสูงสุด ลักษณะของการจับกลุ่มคีย์สีดำนี้เองที่ทำให้เราได้มีข้อสังเกตุในการระบุระดับเสียงอื่นๆบนคีย์สีขาวได้ถูกต้อง โน้ตระดับเสียง C จะอยู่บนคีย์สีขาว

ที่อยู่ทางด้านซ้ายต่อเนื่องจากกลุ่มคีย์สีดำ 2 คีย์ เมื่อเรารู้ตำแหน่งของระดับตัวโน้ตเสียง C แล้ว โน้ตเสียงอื่น ๆที่เหลือ ก็จะไล่เรียงกันไปตามลำดับ ทั้งทางด้านระดับเสียงสูง(ต่อจากเสียง C ไปทางด้านขวามือ)

และระดับเสียงต่ำ (ต่อจากเสียง C ไปทางด้านซ้ายมือ)

  

   

      👉 ตัวอักษรดนตรี (Musical Alphabet)

ตัวอักษรดนตรี หมายถึง ตัวอักษรภาษาอังกฤษที่ใช้เรียกชื่อโน้ต มี 7 ตัว คือ A, B, C, D, E, F, G  ตัวอักษรทั้ง 7 นี้จะปรากฎอยู่บนลิ่มนิ้วคีย์บอร์ดสีขาว และจะปรากฎซ้ำไปจนตลอดลิ่มนิ้วทั้งหมด เมื่อเริ่มเล่นคีย์บอร์ดตั้งแต่เสียง A ไล่เรียงไปตามลำดับจนเสียงเสียง G ระดับเสียงของตัวโน้ตจะเพิ่มสูงขึ้นตามลำดับ

ทฤษฎีดนตรี 1 (Music Theory I

       การอ่านโน้ต (Note Reading)
            

          👉 ระดับเสียง (Pitch)

ระดับเสียง คือคำศัพท์ทางดนตรี ตรงกับคำภาษาอังกฤษว่า “Pitch” หมายถึงคลื่นความถี่ของโน้ตดนตรี สามารถวัดได้เป็นรอบต่อวินาที มีทั้งระดับเสียงสูงและต่ำ ระดับเสียงสูงจะปรากฎอยู่ทางด้านขวาของลิ่มนิ้วเปียโน ระดับเสียงต่ำอยู่ทางด้านซ้ายของลิ่มนิ้วเปียโน  ระยะระหว่างโน้ตเสียงสูงกับโน้ตเสียงต่ำเรียกว่าช่วงเสียง (Pitch range) คำศัพท์”ช่วงเสียง” โดยปกติจะใช้อธิบายถึงระดับเสียงการขับร้องเพลงของคน 4 ระดับ คือ 1. โซปราโน (Soprano) คือเสียงสูงของผู้หญิง 2. อัลโต (Alto) คือเสียงต่ำของผู้หญิง 3. เทเนอร์ (Tenor) คือเสียงสูงของผู้ชาย 4. เบส (bass) คือเสียงต่ำของผู้ชาย    ระดับเสียงมาตรฐานซึ่งเป็นที่ยอมรับของวงการดนตรีทั่วโลก คือ A – 440 หมายถึงโน้ต A ที่อยู่เหนือระดับโน้ต C กลาง (Middle C) มีความถี่ของคลื่นเสียงที่ 440 รอบต่อวินาที (440 เฮิรทซ์)